One month, two months and some Camels in Thamels

One month, two months and some Camels in Thamels

Alone with you, alone with me
What can I do, I cannot breathe
My heart is torn, for all to see
Alone with you, alone with me

Nee dames en heren dat is een liedje van the all American rejects wat ik in gedachte had net voordat ik dit epische verhaal ging schrijven. ( voor de geintreseerden, One more sad song by The All American Rejects en totaal niet gerelateerd aan dit verhaal)

Leuk liedje. Maar back to te story.
Het is inmiddels al lang geleden voordat ik mijn eerste verhaal schreef en ik heb inmiddels al zo veel meegemaakt dat ik jullie een een paar korte verhaaltjes laat meemaken.

Het wordt al wat lastiger om in het nederlands te schrijven en niet tien keer te moeten nadenken over hoe je sommige nederlandse woorden juist moet spellen op mijn geweldige engelse versie van word zonder nederlande spellings controle! Anyways, na mijn laatste verhaal met alle ongevallen vandien heb ik eindelijk de kids ontmoet waar ik dit alles voor doe, en hebben ze met z’n allen me hart vastgepakt en twee keer groter gemaakt dan normaal.(dus nu is ie wel 2 millimeter ofzo) echt de kids zijn zo geweldig, zo liefdevol. De eerste keer dat ik ze ging ophalen van school twee steile bergen verder van het kindertehuis , had ik maar liefst 3 kinderen aan me armen en rug hangen 2 bergen af richting het kindertehuis. Eenmaal daar aangekomen en al 3 keer gezegd te hebben tegen de kids “no this is the last time you can jump on me or else i will die and fall off the mountain” was ik echt bek af en ging even zitten. Maar al na 3 minuten rusten kwamen er 3 meisjes naar me toe, en moest ik papegaaitje leef je nog me ze spelen, maar natuurlijk wat er daarna kwam was vanzelfsprekend en moest ik ook touwtje springen met ze. Ik voelde me net alsof ik weer in groep 2 zat en de bouwhoek vervangen was door de poppenhoek, en karbonkel om het hoekje zat te knipoogen. Een half uur later ging de veel te luide schoolbel en ging iedereen lunchen, er werd mij geleerd om met je handen te eten want dit deed iedereen en dan heerlijk er bij smakken, dit paste goed bij mijn oer-innerlijkheid want ik weet nog goed hoe lang paps en mams erover deden om mij dit af te leren vroeger met mijn krakkemikkige linkerhand.

Ik weet nog goed dat ik een op een dag in het kinder tehuis was. Ik was klaar met me laatste muziekles en kreeg daarna zelf les, dansles jeej. Ik moest en zou dansen van de meiden anders mocht ik niet weg. En raad eens op welk liedje ik moest dansen ? Op baby van Justin Bieber.
Die dag kon dus niet meer stuk. Ik was de volgende dag vrij, en daniel belde me of ik met hem en michelle en stephanie wat wilde eten in thamel en daarna een biertje te drinken, dus daarop zei ik geen nee natuurlijk. We verzamelde in de jahtra bar in thamel waar we wat nachos hadden gegeten en een cocktail hadden gedronken omdat het happy hour was. Daarna gingen we eten in de Funky buddha bar, en dat was funky as hell, alleen was het geen funk maar keiharde techno in je oren terwijl je aan het eten was, niet super chill dus. Afijn gelukkig was het daar ook happy hour, om de pijn iets te verzachten en namen we daar ook wat cocktails. Eenmal klaar met eten en cocktails drinken was ik lichtelijk euforisch dat we de bar weer konden verlaten om onze tocht doortezetten richting de reggae bar, en ja als daar geen live band speelt, dan is er alleen maar bob marley te horen. Maar dit keer was er een onwijs goede live band. Die muzikanten hier in nepal hebben zoveel talent en de covers klinken bijna identiek aan de originele songs. Alleen een beetje jammer dat ze geen eigen muziek maken. Een paar biertjes verder en heel wat goede songs. Speelde de band 2 pink floyd songs en moest ik aan mijn lieve pappa denken. Nog iets later nadat de dames al weg waren en de rest hem aardig had zitten keken daniel en ik elkaar aan, en besloten we om maar even naar buiten te gaan voor wat verkoeling. Toen we eenmaal buiten waren kwam er natuurlijk een riksha aan rijden. ( dat is een fiets taxi met 3 wielen) en wilde die ons ergens heen brengen. Normaal zeggen wij hier altijd nee, maar op dat moment waren we een beetje aangeschoten en zeiden we hell yeah lets do it! De chauffeur vroeg ons waar willen jullie heen heren? Waarop ik antwoorde, ah just drive for a while in a circle and bring us back here. Dit was op het moment een heel goed idee, en hadden de lol van ons leven, maar toen had daniel nog een beter idee. You are dutch right? Ja, so you can ride a bike right? Jazekers. So he asked the man if I could ride the bike for 100 ruppies, and he answered yes sure. En toen mocht ik op ze mooie fiets rijden. Ik dacht ahh makkie kom maar op, maar helaas was dat ding onbestuurbaar en had een dikke afwijking naar links waardoor ik natuurlijk tegen een muur aan reedt! De fiets-taxi-man was niet zo heel blij maar vondt het gelukkig ook niet zo heel erg. Op de weg terug naar de reggae bar probeerde hij ons nog van alles te verkopen, en dachte wij echt what the fuck heeft die vent. En lachte ons rot, eenmaal weer aangekomen bij de reggae bar is dit verhaal verder niet zo “interessant” meer dus rond ik het af. to be continued!